Niesamowity podbój świata przez nurkowanie na zatrzymanym oddechu zaczął się od kultowego filmu Wielki Błękit, „Le Grand Bleu”. Francusko-włoski film w którym występuje dwóch nurków: Jacques Mayol i Enzo Molinari, którzy rywalizując ze sobą pokonywali kolejne głębokości w nurkowaniu swobodnym; w pewnym momencie przebijając bardzo okrągłą cyfrę 100 m.
„Wielki Błękit”, historia która została sfilmowana, miała po prostu szczęście bo to jest po prostu świetny film, z bardzo dobrymi rolami. Jean Reno jako Enzo Molinari; Jean-Marc Barr jako Jacques Mayol stworzyli niesamowity duet pokazując sportową walkę i przygodę. Niesamowita historia tej sportowej ale też wzajemnej rywalizacji między tymi dwoma mężczyznami, którzy chcieli być po prostu najlepsi na świecie.
Film jednocześnie pokazuje w swoim zakończeniu różnicę w podejściu do sztuki filmowej w tym do Happy End’u między widownią europejską a amerykańską. Oglądając wersję europejską której zakończenie wygląda tak, że Jacques Mayol na głębokości 100 m zaczyna się rozglądać, a z czarnej toni podpływa do niego delfin. Potem bohater odpływa od liny w ciemność. Widz czuje, że po prostu popełnia samobójstwo. Topi się. Jednocześnie również w tej europejskiej wersji w napisach początkowych jest taka dziwna scena. Jacques Mayol płynie przez Zatokę a górą skacze delfin. Taka radosna piękna scena, której nie ma w filmie (w wersji europejskiej). W wersji amerykańskiej zakończenie wygląda trochę inaczej. Jacques Mayol wypływa na powierzchnię. Ta radosna scena z napisów początkowych, to jest właśnie scena z wersji amerykańskiej gdzie pokazane jest, że że Jacques Mayol wypływa jednak na powierzchnię i potem wraca do brzegu a jego przyjaciel delfin skacze przy nim z radości nad wodę.
Wielki Błękit (fr. Le grand bleu, ang. The Big Blue) – francusko-włoski dramat obyczajowy z 1988 roku w reżyserii Luca Bessona. Film oparty luźno na historii życia Jacques’a Mayola, który jako pierwszy pokonał głębokość 100 m w nurkowaniu swobodnym oraz Enzo Maiorki (w filmie – Enzo Molinari). Film znany jest z widowiskowych zdjęć podwodnych.
scenariusz i reżyseria – Luc Besson
Jean Reno – Enzo Molinari
Jean-Marc Barr – Jacques Mayol
Ten film stworzył FreeDiving.
Rekordy
Freediving ma kilka konkurencji. Krótko mówiąc, są to zasady bicia:
- rekordowej głębokości
- największego dystansu
- najdłuższego wstrzymania oddechu.
Historia rekordów
1913 – 60m: Stotti Georghios
1960 – wyścig na głębokość rozpoczął Americo Santarelli, który w Brazylii na wodach niedaleko Rio de Janeiro osiągnął 43 m. Enzo Maiorca przyjął wyzwanie i zanurkował na głębokość 45 m w Syrakuzach we Włoszech.
1961 – Maiorca ustanawia nowy rekord na 50 m, który według lekarzy był niemożliwy do osiągnięcia. Myśleli, że płuca nurka zapadną się na tej głębokości pod wpływem ciśnienia, ale okazało się, że organizm ludzki ma znacznie większe możliwości adaptacji.
1965 – W rywalizacji z Santarellim do 1965 roku Maiorca osiągnął 54 m. Jego rekordową passę w tym samym roku pobił dopiero polinezyjski nurek Teteke Williams, który zanurkował na głębokość 59 m. Niestety niewiele wiemy o tym sportowcu.
1966 – Jacques Mayol wszedł na scenę freedivingu z nowym rekordem 60 m. Mayol był obywatelem francuskim urodzonym w Szanghaju w Chinach. Zaczął nurkować jako dziecko w Karatsu w Japonii, dokąd jeździł z rodziną każdego lata. Jak pisze w swojej książce „Homo Delphinus: The Dolphin Within Man”, delfina po raz pierwszy zobaczył w wieku siedmiu lat. W 1966 roku Mayol był już doświadczonym freediverem, zainspirowanym do treningów przez swoich rywali. W swojej karierze Mayol reklamował oddychanie znane z ćwiczeń Jogi jako sposób na kontrolowanie ciała i uwalnianie ukrytego potencjału wodnego. Był zwolennikiem teorii małpy wodnej i wierzył, że człowiek może ponownie obudzić swój potencjał genetyczny do głębokiego nurkowania i stać się Homo Delphinus poprzez trening.
Później w 1966 roku Maiorca ponownie objął prowadzenie z wynikiem 62 m.
1967 – nowe nazwisko w księdze rekordów freedivingu, Bob Croft schodzi na głębokość 64 m w wodach Florydy w USA. Croft przez wiele lat aktywnie przygotowywał się do nurkowania w wojsku, zanim ustanowił swój rekord, więc kiedy wszedł na scenę freedivingu, był już doświadczonym profesjonalistą. Instruktor nurkowania Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w bazie okrętów podwodnych US Naval Submarine Base w szkole łodzi podwodnych New London w Groton w stanie Connecticut. Croft od 1962 r. szkolił żołnierzy w zbiorniku szkoleniowym w zakresie ucieczki z uszkodzonej łodzi podwodnej. Wykonując tę pracę pięć dni w tygodniu, po roku poprawił swój czas wstrzymywania oddechu z 2 minut do ponad 6 minut. Mógł zejść na dno 35-metrowego zbiornika treningowego, posiedzieć tam ponad trzy minuty i spokojnie wypłynąć na powierzchnię. W 1967 roku instruktorzy Boba zachęcili go, aby spróbował, jak głęboko może zejść na otwartej wodzie. Spróbował i w ciągu następnych 18 miesięcy ustanowił trzy rekordy świata. Croft był pierwszym freediverem, który użył pakowania powietrza; później napisał książkę, w której wyjaśnił swoją technikę. I to właśnie Croftowi zawdzięczamy naszą wiedzę na temat przesunięcia krwi w organizmie. Od 1962 r. był obiektem badań US NAVY, które zakończyły się w 1968 r. odkryciem przesunięcia krwi i innych fizjologicznych dostosowań, które zwiększają możliwości pogłębienia oddechu –podczas nurkowania na wstrzymanym oddechu.
